Studium do obrazu przeznaczonego na wystawę otwierającą działalność Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Reprodukcja w oprawie Donum Artis. Dzieło-akwarela W. Gersona z 1861 roku, własność Muzeum Narodowego w Warszawie.

Święta Jadwiga Andegaweńska – królewna węgierska koronowana na króla Polski w r. 1384 (mając ledwie 13 lat). Królowa wielkich zalet, poświęca się dla rozszerzenia chrześcijaństwa na Litwie, zaślubia księcia litewskiego Jagiełłę. Apostołka Litwy, święta Kościoła katolickiego, patronka Polski. Ślub Jadwigi z Jagiełłą otworzył Polsce drogę do mocarstwa (złączenie z Litwą i Rusią w olbrzymie państwo). Jej małżeństwo było ułożone już w dzieciństwie z… Wilhelmem rakuskim, ale rokowania przekierowano na księcia Litwy, przy okazji właśnie rozszerzając granice o kilka skal w porównaniu z dawnym państwem piastowskim. Jadwiga gorąco kochała Wilhelma, do ostatka broniła praw swego serca, w końcu uległa przemożnym potrzebom państwowej racji stanu – złożyła ofiarę na ołtarzu wiary, dla nawrócenia pogańskiej Litwy i rozwoju potęgi narodu. Nie było to daremne, a przyszłość spełniła nadzieje małopolskich polityków. Św. Jadwiga opisywana jest jako wielka królowa, która wyrzekła się osobistego szczęścia dla dobra poddanych – także późniejszem życiem swojem, oddanem uczynkom pobożnym i dziełom miłosierdzia, zaskarbiła sobie niezwykłą wdzięczność i miłość całego narodu. Raz jeden na początku rządów wystąpiła jako władczyni i królowa, po rycersku: stanęła na czele wojska i odebrała Węgrom własność Polski Ruś Czerwoną. Przed śmiercią (zmarła w 1399 r.) ofiarowała wszystkie klejnoty na odnowienie Kazimierzowej fundacji: Akademii Krakowskiej.