Poczet królów i książąt polskich: Michał Korybut Wiśniowiecki (król Polski w latach 1669–1673). Reprodukcja słynnego portretu malowanego przez Leonarda Stroynowskiego z rysunku Jana Matejki. Historyczny poczet królów i książąt polskich – znany nam z lekcji historii, a wizerunki, stroje królewskie i książęce pamiętamy jak nie z książek, to choćby z banknotów. Poczet został odmalowany w kolorze przez Z. Papieskiego oraz L. Stroynowskiego według rysunków Matejki.

„Z Bożej łaski król Polski, wielki książę litewski, ruski, pruski, mazowiecki, żmudzki, inflancki, smoleński, siewierski i czernichowski”

Michał Tomasz Wiśniowiecki herbu Korybut – król Polski (we współczesnej historiografii znany jako Michał Korybut Wiśniowiecki) i wielki książę litewski (jako Michał I) w latach 1669–1673. Kozacy poddają się Turkom. Turcy biorą Kamieniec Podolski. Polska traci Podole. Wybrany po ustąpieniu ostatniego z Wazów król „Piast” Michał Wiśniowiecki, zawdzięczał tron zasługom ojca, Jeremiego i wybuchowemu, nietrwałemu odruchowi niechęci szlachty przeciw intrygom i kandydatom magnackim. Król Michał zdolności nie posiadał, rządzić nie umiał, mądrych doradców nie wyszukał. Jedyną, samolubną jego troską było nie dać sobie odjąć korony, do której dźwigania nie dorósł i na którą niczem nie zasłużył. Nieszczęśliwem było to krótkie i niefortunne królowanie, wewnątrz kraju wojna domowa, walki stronnictw i szkodliwe praktyki magnatów, na zewnątrz wojna niebezpieczna i nieszczęśliwa. Następstwem zamieszania i niezgody w kraju i niedołęstwa króla było odpadnięcie Podola i Ukrainy oraz utrata najsilniejszej twierdzy kresowej Kamieńca Podolskiego. Umarł król Michał w przeddzień bitwy chocimskiej, w której hetman Sobieski zniszczył armję turecką i okazał się równie godnym piastunem wielkiej buławy, jak niebawem oddanej mu po królu Michale polskiej korony.

Na podstawie: Wydawnictwo Salonu Malarzy Polskich w Krakowie

Jan Matejko to zdecydowanie najbardziej znany malarz polskiej historii. W XIX wieku, w czasach jarzma austriacko-prusko-rosyjskiego, przedstawiał na płótnach kawał zagadnień towarzyszących istotnym wydarzeniom mającym miejsce w niemal tysiącletnich dziejach naszego kraju. Nie stronił od unowocześniania swoich arcydzieł poprzez mieszanie wątków, postaci i innych niekonwencjonalnych rozwiązań, które możemy sprawdzić w muzeach, albumach lub wystawić reprodukcje poligraficzne Donum Artis na swoich ścianach i dać się przyjrzeć również innym.

Za słowami Michała Krajskiego z tygodnika Polska Niepodległa: „Można powiedzieć, że malarz ten był kimś więcej niż wielkim artystą – także nauczycielem narodu, który ukazywał momenty świetności i upadku, jakie przeżywała nasza ojczyzna”.