Zbiór portretów historycznych

Poczet królów polskich: August II Sas (król Polski 1697–1706 oraz ponownie 1709–1733). Reprint słynnego portretu z rysunku Jana Matejki. Historyczny poczet królów – znany z historycznych lekcji, a wizerunki, stroje królewskie i książęce pamiętamy jak nie z książek, to choćby z banknotów. Portrety z albumu wydanego nakładem Maurycego Perlesa, Wiedeń 1893. Źródło: Biblioteka Narodowa (digitalizacja obiektów w ramach projektu Patrimonium).

„Z Łaski Bożej król Polski, wielki książę Litewski, Ruski, Pruski, Mazowiecki, Żmudzki, Kijowski, Wołyński, Podolski, Podlaski, Inflancki, Smoleński, Siewierski, Czernihowski oraz książę Saksonii, Jülich, Kleve, Bergu, Engern, Westfalii, arcymarszałek Świętego Cesarstwa Rzymskiego i książę elektor, landgraf Turyngii, margrabia Miśni oraz Górnych i Dolnych Łużyc, burgrabia Magdeburga, itd., itd.”

August II Mocny (niem. August II der Starke) – władca z saskiej dynastii Wettynów, od 1694 r. elektor Saksonii jako Fryderyk August I (niem. Friedrich August I), Wikariusz Świętego Cesarstwa Rzymskiego (Wikariusz Rzeszy), dwukrotny elekcyjny król Polski (od 1697 do abdykacji w 1706 i od 1709 do śmierci w 1733 roku). Życiem hulaszczym doprowadził Polskę do upadku. Układa się o rozbiór Polski z Danią, Prusami i Moskwą. Dobry wyobraziciel nieszczęsnych czasów saskich. W osobie swojej na tron polski obcą wprowadził dynastję. Obcym też do końca życia pozostał: Polsce, narodowi, obowiązkom uczciwego monarchy. Niemoralny człowiek, zły król, niefortunny polityk. Marzył o potędze, a Polskę w odmęt zniszczenia i słabości pogrążył; chciwy egoista i niespokojny, zachłanny dyplomata, przez całe panowanie swoje żadną zdobyczą lub korzyścią nie mógł się pochlubić i nasycić; niewierny król, tylekroć projekty podziału Polski z sąsiadami knujący, przez wszystkich sąsiadów oszukany i poniżony został. Wniósł w Polskę pożogę wojny północnej i na lat kilka koronę polską utracił. Po ustąpieniu szwedzkich najezdników Polskę pod moskiewską poddał przewagę. Człowiek wszechstronnie uzdolniony, zmarnował zdolności, sterał siły i znużył siebie i poddanych wadami nieuskromionego charakteru. Nauczył sąsiadów patrzeć na Polskę jako na teren przyszłych łatwych zdobyczy; nad dźwignięciem kraju z ruiny nie chciał i nie zapragnął pracować. Umarł wypowiadając pamiętne, mocne szczerością śmierci słowa: „Całe życie moje było jednym nieprzerwanym grzechem, Boże zlituj się nademną”. Przydomek Mocny związany jest z jego niewyobrażalną siłą (podobno np. mógł gołymi rękami zgiąć podkowy). Król ten ustanowił Order Orła Białego, który w następnych latach często był po prostu… sprzedawany przez ministra.

Na podstawie: Wydawnictwo Salonu Malarzy Polskich w Krakowie

Jan Matejko to zdecydowanie najbardziej znany malarz polskiej historii. W XIX wieku, w czasach jarzma austriacko-prusko-rosyjskiego, przedstawiał na płótnach kawał zagadnień towarzyszących istotnym wydarzeniom mającym miejsce w niemal tysiącletnich dziejach naszego kraju. Nie stronił od unowocześniania swoich arcydzieł poprzez mieszanie wątków, postaci i innych niekonwencjonalnych rozwiązań, które możemy sprawdzić w muzeach, albumach lub wystawić reprodukcje poligraficzne Donum Artis na swoich ścianach i dać się przyjrzeć również innym.
Za słowami Michała Krajskiego z tygodnika Polska Niepodległa: „Można powiedzieć, że malarz ten był kimś więcej niż wielkim artystą – także nauczycielem narodu, który ukazywał momenty świetności i upadku, jakie przeżywała nasza ojczyzna”.