Zbiór portretów historycznych

Poczet królów polskich: Święta Jadwiga (król Polski od 1384 roku). Reprint słynnego portretu z rysunku Jana Matejki. Historyczny poczet królów – znany z historycznych lekcji, a wizerunki, stroje królewskie i książęce pamiętamy jak nie z książek, to choćby z banknotów. Portrety z albumu wydanego nakładem Maurycego Perlesa, Wiedeń 1893. Źródło: Biblioteka Narodowa (digitalizacja obiektów w ramach projektu Patrimonium).

„Z Bożej łaski królowa Polski, najwyższa księżna Litwy, Krakowa, Sandomierza, Sieradza, Łęczycy, Kujaw, Pomorza i Rusi pani i dziedziczka”

Święta Jadwiga Andegaweńska – królewna węgierska koronowana na króla Polski w r. 1384 (mając ledwie kilkanaście lat). Królowa wielkich zalet, poświęca się dla rozszerzenia chrześcijaństwa na Litwie, zaślubia księcia litewskiego Jagiełłę. Apostołka Litwy, święta Kościoła katolickiego, patronka Polski. Ślub Jadwigi z Jagiełłą otworzył Polsce drogę do mocarstwa (złączenie z Litwą i Rusią w olbrzymie państwo). Wielki książę pogańskiej Litwy, Jagiełło, wysłał swe swaty do Krakowa z prośbą o rękę Jadwigi, przyrzekając równocześnie, że przyjmie chrzest z całym swym narodem. Jej małżeństwo było ułożone już w dzieciństwie z… Wilhelmem rakuskim, ale rokowania przekierowano na księcia Litwy, przy okazji właśnie rozszerzając granice o kilka skal w porównaniu z dawnym państwem piastowskim. Jadwiga gorąco kochała Wilhelma, do ostatka broniła praw swego serca, w końcu uległa przemożnym potrzebom państwowej racji stanu – złożyła ofiarę serca i szczęścia swojego na ołtarzu wiary, dla nawrócenia pogańskiej Litwy i rozwoju potęgi narodu. Nie było to daremne, a przyszłość spełniła nadzieje małopolskich polityków. Św. Jadwiga opisywana jest jako wielka królowa, która wyrzekła się osobistego szczęścia dla dobra poddanych – także późniejszem życiem swojem, oddanem uczynkom pobożnym i dziełom miłosierdzia, zaskarbiła sobie niezwykłą wdzięczność i miłość całego narodu. Można rzec, że cały swój żywot świętobliwy poświęciła Bogu, nauce i ubogim. Raz jeden na początku rządów wystąpiła jako władczyni i królowa, po rycersku: stanęła na czele wojska i odebrała Węgrom – jako swoje wiano – własność Polski Ruś Czerwoną. Przed śmiercią (zmarła w 1399 r.) ofiarowała wszystkie klejnoty na odnowienie Kazimierzowej fundacji: Akademii Krakowskiej.

Na podstawie: Wydawnictwo Salonu Malarzy Polskich w Krakowie

Jan Matejko to zdecydowanie najbardziej znany malarz polskiej historii. W XIX wieku, w czasach jarzma austriacko-prusko-rosyjskiego, przedstawiał na płótnach kawał zagadnień towarzyszących istotnym wydarzeniom mającym miejsce w niemal tysiącletnich dziejach naszego kraju. Nie stronił od unowocześniania swoich arcydzieł poprzez mieszanie wątków, postaci i innych niekonwencjonalnych rozwiązań, które możemy sprawdzić w muzeach, albumach lub wystawić reprodukcje poligraficzne Donum Artis na swoich ścianach i dać się przyjrzeć również innym.
Za słowami Michała Krajskiego z tygodnika Polska Niepodległa: „Można powiedzieć, że malarz ten był kimś więcej niż wielkim artystą – także nauczycielem narodu, który ukazywał momenty świetności i upadku, jakie przeżywała nasza ojczyzna”.